11.
DE SCHULDENINDUSTRIE
In mijn eerste boek heb ik verteld dat ik mij enige jaren ‘gestort’ heb op vrijwilligerswerk. Cliëntenraad, Vluchtelingenwerk, Bijstand-Werkt-Samen. Mijn doel: een bijdrage leveren aan de maatschappij om de leefwereld van mensen, door mijn ervaringsdeskundigheid, dichter bij de systeemwereld te brengen van de overheid (de ambtenaren). Zoals ook verteld: gestopt, want het is ‘trekken aan een dood paard’, omdat het meestal verdienmodellen zijn. Een miljardenindustrie.
12.
IMAGO.....BEELDVORMING.......SCHONE SCHIJN.
Zowel in Den Haag als de plaatselijke politiek staan imago en beeldvorming nummer 1. Er zijn speciaal ‘professionals’ in dienst die niets anders doen dan een positief beeld te ‘verkopen.’ Negatieve berichten worden vaak genegeerd onder het motto ‘het waait wel weer over’. Als het niet overwaait, wordt er een strategie bepaald om (koste wat het kost) het beeld om te vormen. Vaak wordt tegenover dat negatieve beeld een tegenovergesteld positief beeld geplaatst.
13.
IQ en EQ
De laatste maanden doe ik, om de week, een ZOOM-meeting met het Outbreak-team. Een club mensen die zich bezighouden met de vraag: wat moet er ná corona veranderen in onze maatschappij? Ik vind het interessant om mensen te ontmoeten uit een heel andere wereld. Ik wil af en toe uit mijn eigen bubbel. Wat mij steeds vaker opvalt is dat ik er af en toe helemaal niets meer van snap. En zij mij niet. Ik de praktisch opgeleide, zij de theoretisch opgeleiden. Zij de modale inkomens en hoger, ik 70% van het minimumloon.
14.
IK BEN NIET VAN DEZE WERELD.
De eindconclusie was: Kijk, als je een probleem gezamenlijk aanpakt kom je tot ongekende oplossingen!
Ik was helemaal van mijn padje. Wat is dit? Teletubbies voor volwassenen? Zijn dit onze managers, teamleiders, voorbeeldfuncties voor de toekomst?
Ik ben toch écht van een andere wereld…
15.
WAT ALS JE HET NIET BETALEN KAN?
We leven in één der beste landen van de wereld. Meestal staan we in de top-5, samen met de Scandinavische landen. Ik ben blij dat ik Nederland woon. In veel landen geldt; nicht arbeiten, nicht essen. Toch stellen, geschat 1,5 miljoen mensen de vraag: wat als ik het niet betalen kan? En dat zit vaak in ‘simpele’ zaken, waarvan 70-80% van de maatschappij géén idee heeft.