21.

MAAK KENNIS MET JE BUREN

In Nederland heeft slechts één op de tien statushouders na drie jaar een vaste baan. De meesten raken verstrikt in het systeem van regelgeving, diploma’s/certificaten, slecht taalonderwijs, verdienmodellen, gemeenten die écht niet weten waar ze het over hebben, zinloze re-integratieprojectjes, gratis handjes, toeslagen belastingen, belangenverstrengeling, niet willen/kunnen investeren, geen maatwerk, het niet kennen van de cliënt, pamperen, enz.

Zeer frustrerend, zeker voor de mensen die hier een toekomst verdienen en bereid zijn mee te werken om dit land nog mooier te maken.

 

22.

HET GOEDE VOORBEELD

Als vluchteling/statushouder sta je in onze maatschappij minstens met 3-0 achter. Dat is niet leuk, maar wel logisch. Je spreekt de taal niet goed, je kent onze cultuur niet, je kent onze gewoontes niet, jouw normen en waarden hebben waarschijnlijk als basis je geloof, je kent onze (super ingewikkelde) regeltjes niet, je eet anders, enzovoort.
Als ik vluchtelingen spreek zeg ik altijd: vriendelijk zijn, big smile on your face, goedemorgen, goedemiddag, hallo buurvrouw enz. En dan hoor ik regelmatig: “Ik zeg altijd ‘hallo buurvrouw’, maar zij zegt nooit iets terug.”
Dan zeg ik: “Dan doe het nog een keer en nog een keer en nog een keer, misschien wel honderd keer.”
Eens krijg je antwoord terug. Goed voorbeeld doet goed volgen. Wie goed doet, goed ontmoet. Maar wees je bewust van je 3-0 achterstand, misschien dat je in de loop der jaren de score op 3-1 en misschien zelfs op 3-2 kan krijgen. Daar gaan helaas generaties overheen.

 

23.

OORLOG

Twee jaar geleden, oudejaarsavond. Ik was samen met mijn dochter. Om twaalf uur gingen wij de straat op en wensten iedereen de beste wensen voor het nieuwe jaar. Wij liepen langs het huis van mijn Syrische buren. Geen beweging, gordijnen dicht (zitten trouwens altijd dicht). Wij bellen aan om hen nieuwjaar te wensen. Vijf bange koppies bij de voordeur.
“Komen jullie naar buiten? vroeg ik.
“Nee, teveel herrie.”
Daar had ik dus niet bij nagedacht. Vuurwerk is voor hen het geluid van oorlog. De twee jongens, 10 en 12 jaar, stonden wel nieuwsgierig naar buiten te kijken.

Ik dacht: als jullie bang zijn voor vuurwerk, dan heb je iedere oudejaarsavond een trauma, misschien wel de rest van jullie leven............................... En ja, alle vijf gingen ze mee naar buiten, het was niet lang, maar toch.
Mijn buurman zei: “Ik zie nu allemaal dode mensen op straat liggen.”

24.

I HAD A DREAM

Het beeld dat de maatschappij in deze tijd heeft over armoede is vertekend… onzichtbaar. Als iemand 100 jaar geleden onder de armen viel, kon je dat direct zien aan de verzorging, kleding en woning. In deze tijd is armoede vanaf de buitenkant bijna onzichtbaar, het zou best kunnen zijn dat uw buren in armoede leven. Arm zijn is schaamte. Dus moeten we de schijn hooghouden. Schone schijn. Mensen in armoede zijn vaak heel creatief om hun geldgebrek te verbergen. Aan de ene kant is dat goed, aan de andere kant wordt de kloof tussen rijk en arm alleen maar groter. Daarbij lopen de rijken te koop met hun rijkdom, terwijl armen niet te koop gaan lopen met hun armoede.

25.

FILMS/DOCU’S DIE JE GEZIEN MOET HEBBEN OM VAN MIJN VERHALENBOEKEN IETS TE BEGRIJPEN.

Beeld zegt meer dan woorden.

I DANIEL BLAKE

De 59-jarige Daniel Blake heeft bijna zijn hele leven als meubelmaker gewerkt in het noordoosten van Engeland. Na een ziekte heeft hij voor het eerst in zijn leven hulp nodig van de staat. Hij kruist het pad van de alleenstaande moeder Katie en haar twee jonge kinderen, Daisy en Dylan. Katie's enige kans om te ontsnappen aan een hostel voor daklozen, is door een flat te accepteren, 450 km verderop. Daniel en Katie bevinden zich in niemandsland, gevangen in de bureaucratische rompslomp van het hedendaagse Groot-Brittannië.